Het gemis van een bijna

Verdriet heeft een slechte naam. Peter dacht altijd dat verdriet louter uit negatieve ondertonen bestaat. Zoals pijn. Hartzeer. Of droefheid. Echter is er ook iets als mooi verdriet. Mooi verdriet is zacht en wordt omhelst door berusting en liefde.

Oneindige zomeravonden, glinsterende lichtjes in het water aan de Amsterdamse kade. Hoe nerveus ze beiden werden van te lang staren in elkaars ogen. Peter gelooft dat er ooit een vorm van liefde was. Weliswaar pril, kwetsbaar en heel voorzichtig. Desalniettemin was liefde aanwezig in dat plukje van vluchtige momenten. Het was echt.

Maar zoals dat een jonge vijgenboom niet kan overleven in de vorst, maakte deze prille liefde geen kans tegen muren die met de weken hoger werden gemetseld. Staken ze het vuurwerk te groots af? Stapten ze te vroeg in een sneltrein die harder raasde dan Wendy aankon? Vragen die Peter zichzelf heeft gesteld, maar inmiddels doen de antwoorden er niet meer toe. Bij dichte muren kun je slechts één richting verder en dat is rechtsomkeer maken. Natuurlijk wou hij dat hij de muren baksteen na baksteen kon laten afbrokkelen, maar ze zijn niet de zijne.

Na deze berusting blijft hij achter met mooi verdriet. Een troostend verdriet waarbij hij nog steeds om haar geeft en de ‘had kunnen zijn’ zal missen. Het gemis van de bijna zal met de tijd wel kleiner worden. Ze zijn nooit zo ver gekomen tot Kodak-plaatjes of andere tastbare aandenkens, dus soms spelen scènes van hun samenzijn zich af als een film in zijn hoofd. De enige plek waar de laatste flikkering van zijn tijd met Wendy terug te vinden is. Toch zullen ook de echo’s van die herinneringen op een dag uit zijn gedachten vervagen.

Alles wat er dan nog overblijft, is een afgesloten hoofdstuk dat nooit heeft bestaan.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *